پاسخی به یک ادعا که در مناظره دوم مطرح شد؛

اگر روی موشک‌ها شعار ننویسیم، چه اتفاقی می‌افتد؟/ قهوه خوردن در هتل کوبورگ را مدیون همین شعارها هستید آقای روحانی

باید به آقای روحانی یادآوری کرد که همین شعارهای روی موشک شرایط را برای سر میز مذاکره آمدن طرف مقابل فراهم کرد؛ وگرنه بدون این شعارها، دیپلمات‌های دولت به جای حضور در اتاق‌های شیک و مجلل هتل کوبورگ باید در سنگرهای خاکی دست به اسلحه می‌بردند.

رجانیوز - مهدی خانعلی‌زاده: در ادبیات استراتژیک روابط بین‌الملل، «ایجاد ابهام در نحوه واکنش» و «افزایش هزینه احتمالی تهاجم نظامی» دو اصل مهم در سیاست‌های دفاعی هر کشوری محسوب می‌شود. به صورت ساده و خلاصه می‌توان این دو اصل را اینگونه توضیح داد که اگر یک کشور از ناحیه کشوری دیگر احساس خطر حمله نظامی داشته باشد، باید واکنش خود به حمله احتمالی را به اندازه‌ای مبهم و البته قاطع نمایش دهد که همین مساله باعث رفع هرگونه تمایل طرف مقابل به اقدام نظامی و ضربه اول علیه آن کشور شود.

 

حالا به میدان عملیات برگردیم و احتمال تهاجم نظامی آمریکا به ایران و «خطر جنگ» که برخی از سیاسیون در کشور آن را مطرح می‌کنند.

 

طبیعی است که در نگاه کارشناسان نظامی و از منظر فیزیکی و مادی، امکانات و تجهیزات جنگی ایالات متحده فراتر از توان دفاعی کشورمان است؛ اما چرا «امکان وقوع این جنگ» حتی در میان فعالان سیاسی آمریکایی هم مطرح نیست؟

 

پاسخ به این سوال مهم که «چرا سایه جنگ از سر ایران برداشته شده؟» را باید در مناظره دیروز نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم جستجو کرد؛ جایی که حسن روحانی صراحتا عدم ملموس بودن دستاوردهای برجام را به دستاوردهای دفاعی ایران و البته «نوشتن شعار بر روی موشک‌ها» مربوط دانست.

 

شعارهایی که روی موشک‌های ایران نوشته می‌شود، معمولا رژیم صهیونیستی را هدف قرار می‌گیرد و به نوعی بازتاب این جمله هستند که «اگر اسرائیل دست به خطایی بزند، جمهوری اسلامی در مقابل تل آویو و حیفا را با خاک یکسان می‌کند.» و همین مساله یعنی ایجاد این ابهام در ذهن مقامات آمریکا که در صورت تهاجم به ایران، چه سرنوشتی در انتظار اسرائیل خواهد بود.

 

 

در واقع شعارهایی که روی موشک‌های ایران نوشته می‌شود، از خود موشک‌ها نقش بازدارندگی بیشتری دارند و خطر جنگ را همین شعارها از سر ایران دور کرده‌اند. به گفته اساتید دانشگاه، «بازدارندگی» به معنای استفاده از نیروهای مسلح نیست و از این رو نباید آن را به عنوان یک راهبرد برای جنگیدن به حساب آورد؛ بلکه به عقیده بسیاری از صاحب‌نظران، بازدارندگی نوعی راهبرد برای حفظ وضع موجود و دست‌یابی به سازش است. به گفته بوفر کارشناس فرانسوی، بازدارندگی به عنوان یک راهبرد درصدد آن است که متخاصمان را از قدرت تصمیم گیری برای کاربرد نیروی نظامی ناتوان سازد. طرف‌های متخاصم - با فرض عقلانیت- با محاسبه هزینه و فایده درگیری وارد جنگ می‌شوند و مکانیزم آن این گونه است که بازیگر الف با افزایش، حفظ و نمایش برتری توان نظامی عامل خودداری بازیگر ب از توسل به حمله می‌شود.

 

بر همین مبناست که باید به آقای روحانی یادآوری کرد که همین شعارهای روی موشک شرایط را برای سر میز مذاکره آمدن طرف مقابل فراهم کرد؛ وگرنه بدون این شعارها، دیپلمات‌های دولت به جای حضور در اتاق‌های شیک و مجلل هتل کوبورگ باید در سنگرهای خاکی دست به اسلحه می‌بردند.