آیا رفتارهای روحانی ادامه صلاحیت داشتن وی را برای ریاست جمهوری تایید می کند؟!
پنجشنبه, ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۶، ۰۵:۲۹ ق.ظ
آیا رفتارهای روحانی ادامه صلاحیت داشتن وی را برای ریاست جمهوری تایید می کند؟!
به نظر می رسد ادامه چنین روندی در رقابت های انتخاباتی بسیار خطرناک و هزینه ساز باشد. حب و بغض های سیاسی باعث شده تا مرزهای بی اخلاقی در سخنرانی ها درنوردیده شود و رئیس جمهور از چارچوب وظایف مطرح شده در قانونی اساسی برای این مقام نیز خارج گردد.
به گزارش جهان نیوز، رئیس جمهور جمهوری اسلامی ایران جایگاه عادی نیست که هر فردی برای ارضاء حس قدرت خود و ایجاد کلونی های قدرت و ثروت در اطرافش آن را به بازی بگیرد. براساس قانون اساسی رئیس جمهور حافظ قانون اساسی است و کسی باید باشد که منافع ملی را تامین سازد. رفتارهایی که حسن روحانی از خود در طول این سال ها بروز داده است، گویای این است که وی برای رسیدن به قدرت و حفظ آن سایر خطوط قرمز و ارزش های انقلابی و اخلاقی را زیر پا گذاشته است. روحانی کسی بود که به خاطر برخی عملکردهای منفی حتی صلاحیت وی با اما و اگر های فراوانی در سال 92 تایید شد.
همچنانکه در سال 1392 گزارشها و شایعاتی وجود داشت که حسن روحانی رد صلاحیت می شود. هرچند نداشتن تجربه اجرایی، نمی توانست برای روحانی خطرساز باشد اما برخی سوابق سیاسی و مذاکرات با طرف های غربی، در کارنامه اش نقاط سیاهی را ایجاد کرده بود که می توانست منجر به رد صلاحیت او شود.
بازداشت حسین موسویان دستیار حسن روحانی به عنوان جاسوس تیم هسته ای ایران، یکی از جنجالی ترین خبرهای سال 1386 بود. وی به جرم جاسوسی برای طرف های خارجی دستگیر و مجرم شناخته شد. علاوه بر وی باید نام افرادی را به این لیست جاسوسان هسته ای می توان اضافه کرد. چنین سابقه ای می توانست به رد صلاحیت حسن روحانی بینجامد که وی در سال 1392 از این خطر جست. ولی به هر حال روحانی وارد رقابت های انتخاباتی شد و در یک رقابت میلیمتری کلید پاستور به او سپرده شد.
حسن روحانی بار دیگر به عنوان رئیس جمهور مستقر از سوی شورای نگهبان برای رقابت های سال 96 احراز صلاحیت شد. وی که تا پیش از شروع رقابت ها با اعتماد به نفس کامل از پیروزی مجددش مطمئن بود، تا حدودی آرامشش را حفظ کرده بود اما در روزهای اخیر نتایج نظرسنجی و واکنش خشمگینانه مردم نسبت به عملکرد وی باعث شده تا رئیس جمهور مستقر از دامنه شئونات ریاست جمهوری خارج شود و با عصبانیت و عبور از خطوط قرمز و اخلاقی، فضا را به سمت دوقطبی خطرناکی پیش ببرد.
یکی از دغدغه های عمده نظام، عدم ایجاد دوقطبی و جنگ های سیاسی بی حاصل در یام انتخابات بود، چرا که سال 88 این دوقطبی ها باعث سواستفاده دشمنان و فتنه گران شد و امنیت و ثبات کشور را با تهدید روبه رو ساخت. همچنانکه یکی از دلایل عمده توصیه به نیامدن رئیس جمهور سابق کشور در انتخابات ریاست جمهوری را به خاطر جلوگیری از دوقطبی شدن فضای سیاسی کشور در سال 96 دانست.
حسن روحانی در سوگندی که در ابتدای شروع ریاست جمهوری اش به رسم قانون اساسی آن را خوانده بود، این موارد را مکلف به اجرایش بود : "من به عنوان رئیس جمهور در پیشگاه قرآن کریم و در برابر ملت ایران به خداوند قادر متعال سوگند یاد می کنم که پاسدار مذهب رسمی و نظام جمهوری اسلامی و قانون اساسی کشور باشم و همه استعداد و صلاحیت خویش را در راه ایفای مسئولیتهایی که بر عهده گرفته ام به کار گیرم و خود را وقف خدمت به مردم و اعتلای کشور، ترویج دین و اخلاق، پشتیبانی از حق و گسترش عدالت سازم و از هر گونه خودکامگی بپرهیزم و از آزادی و حرمت اشخاص و حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته است حمایت کنم. در حراست از مرزها و استقلال سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور از هیچ اقدامی دریغ نورزم و با استعانت از خداوند و پیروی از پیامبر اسلام و ائمه اطهار علیهم السلام قدرتی را که ملت به عنوان امانتی مقدس به من سپرده است همچون امینی پارسا و فداکار نگاهدار باشم و آن را به منتخب ملت پس از خود بسپارم."
ولی رئیس جمهور در روزهای اخیر دیگر به نظر نمی رسد به سوگند خود پایبند بوده باشد. وی عملا در مناظرات دستاوردهای نظامی و دفاعی کشور را به سخره گرفته در حالیکه وی می بایست پاسدار مرزها و استقلال کشور باشد. مانع دانستن افزایش قدرت نظامی و دفاعی ایران در مسیر برجام به معنای آن است که رئیس جمهور در تلاش برای محدودیت پیشرفت های دفاعی بوده و درصورتیکه مانعی در مقابل وی نبود، روحانی صنایع نظامی و موشکی را نیز مانند صنعت هسته ای به تعطیلی می کشاند.
علاوه بر این روحانی با به خطر انداختن امنیت اقتصادی کشور و به کارگیری مدیران و وزرای که در پرونده های کلان فساد نفتی کرسنت، قاچاق کالا و زدو بندهای اقتصادی و مالی کشور نقش داشته و دارند، موجب افزایش بحران های اقتصادی و در نتیجه بحران اجتماعی مانند فقر و بیکاری، اعتیاد و طلاق شده و جامعه را در آستانه انفجار قرار داده است. انفجاری که ممکن است به بحران های امنیتی نیز دامن بزند. از سوی دیگر روحانی که در این روزها با اعتراض شدید کارگران روبه رو شده، در فراری روبه جلو دوقطبی خطرناکی را با تندخویی و عصبانیت دنبال می کند.
وی به عنوان رئیس جمهور به تمام نهادها و سازمان های حقوقی و عمومی کشور تهمت های بی اساسی می زند و با تهییج افراد در سخنرانی های خود عملا ساختارشکنی را در شهرهای مختلف کشور رواج داده است.
روحانی در حالی سعی می کند رقبای خود را وارد دوقطبی خودساخته و چالش کند که برای وی دیگر هیچ خط قرمزی اهمیت ندارد و حملات انتحاری را در دستور کارش قرار داده است. حملات انتحاری که علاوه بر نابودی خود ممکن است فضای کشور را متشنج سازد. رئیس جمهوری که در طول 4 دهه اخیر در پست های مختلف امنیتی و اطلاعاتی بوده و در جریان بسیاری از اقدامات نظامی و امنیتی نقش داشته یا در تصمیمات تاثیر گذار بوده سعی می کند با انکار واقعیاتی در نقش اپوزیسیون ظاهر شود تا از این طریق با انحراف افکار عمومی از واقعیت عملکرد منفی اش در اقتصاد، آرای خاموش و خاکستری را به سوی خود جذب کند.
وی حتی به تاکتیک های فریب و تاریخ گذشته ای مانند دیوار کشیدن رقبا در پیاده روها رو آورده و خود را نماد آزادی و حقوق شهروندی معرفی می کند و دیگران را هیولاهای بی شاخ و دمی که ایران و ایرانیان را خواهند خورد.
به نظر می رسد ادامه چنین روندی در رقابت های انتخاباتی بسیار خطرناک و هزینه ساز باشد. حب و بغض های سیاسی باعث شده تا مرزهای بی اخلاقی در سخنرانی ها درنوردیده شود و رئیس جمهور از چارچوب وظایف مطرح شده در قانونی اساسی برای این مقام نیز خارج گردد. ساختارشکنی هایی که روحانی در روزهای اخیر به آن شدت بخشیده نشان هایی واضحی از خروج وی از دایره قوانین است و حتی دولتی با سواستفاده از قدرت خود در مسیر دیگر رقبا با اقدماتی نظیر فیلتر سایت سنگ اندازی می کنند.
حال بماند ترغیب غیر اخلاقی برخی از اقشار به وسیله توزیع پول در قالب افزایش یارانه ها و تلاش برای راه اندازی سایت کارورزی توسط وزارت کار درست یک هفته قبل از انتخابات. از سوی دیگر اخبار تاسف باری به گوش می رسد که بخشداران و فرماندارانی با تهدید روستایی ها و شهروندان شهر کوچک مبنی بر قطع شدن بودجه آن مناطق در صورت عدم رای دادن به رئیس جمهور مستقر، سعی می کنند جریان انتخابات را مسموم سازد.
از این رو حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور کشور برای جلوگیری از ایجاد دوقطبی یا چالش های بی حاصل مضر برای امنیت و ثبات کشور می بایست در سخنان و اقداماتش تجدیدنظر یا دقت بیشتری کند. برای یک رقابت سالم خود نامزدها می بایست منافع ملی را به منافع حزبی و جناحی ترجیح دهند و ادامه روند مواضع روحانی، دشمنان ایران زمین را به ایجاد تفرقه و سواستفاده از فضای دوقطبی امیدوارترخواهد ساخت.
همچنانکه در سال 1392 گزارشها و شایعاتی وجود داشت که حسن روحانی رد صلاحیت می شود. هرچند نداشتن تجربه اجرایی، نمی توانست برای روحانی خطرساز باشد اما برخی سوابق سیاسی و مذاکرات با طرف های غربی، در کارنامه اش نقاط سیاهی را ایجاد کرده بود که می توانست منجر به رد صلاحیت او شود.
بازداشت حسین موسویان دستیار حسن روحانی به عنوان جاسوس تیم هسته ای ایران، یکی از جنجالی ترین خبرهای سال 1386 بود. وی به جرم جاسوسی برای طرف های خارجی دستگیر و مجرم شناخته شد. علاوه بر وی باید نام افرادی را به این لیست جاسوسان هسته ای می توان اضافه کرد. چنین سابقه ای می توانست به رد صلاحیت حسن روحانی بینجامد که وی در سال 1392 از این خطر جست. ولی به هر حال روحانی وارد رقابت های انتخاباتی شد و در یک رقابت میلیمتری کلید پاستور به او سپرده شد.
حسن روحانی بار دیگر به عنوان رئیس جمهور مستقر از سوی شورای نگهبان برای رقابت های سال 96 احراز صلاحیت شد. وی که تا پیش از شروع رقابت ها با اعتماد به نفس کامل از پیروزی مجددش مطمئن بود، تا حدودی آرامشش را حفظ کرده بود اما در روزهای اخیر نتایج نظرسنجی و واکنش خشمگینانه مردم نسبت به عملکرد وی باعث شده تا رئیس جمهور مستقر از دامنه شئونات ریاست جمهوری خارج شود و با عصبانیت و عبور از خطوط قرمز و اخلاقی، فضا را به سمت دوقطبی خطرناکی پیش ببرد.
یکی از دغدغه های عمده نظام، عدم ایجاد دوقطبی و جنگ های سیاسی بی حاصل در یام انتخابات بود، چرا که سال 88 این دوقطبی ها باعث سواستفاده دشمنان و فتنه گران شد و امنیت و ثبات کشور را با تهدید روبه رو ساخت. همچنانکه یکی از دلایل عمده توصیه به نیامدن رئیس جمهور سابق کشور در انتخابات ریاست جمهوری را به خاطر جلوگیری از دوقطبی شدن فضای سیاسی کشور در سال 96 دانست.
حسن روحانی در سوگندی که در ابتدای شروع ریاست جمهوری اش به رسم قانون اساسی آن را خوانده بود، این موارد را مکلف به اجرایش بود : "من به عنوان رئیس جمهور در پیشگاه قرآن کریم و در برابر ملت ایران به خداوند قادر متعال سوگند یاد می کنم که پاسدار مذهب رسمی و نظام جمهوری اسلامی و قانون اساسی کشور باشم و همه استعداد و صلاحیت خویش را در راه ایفای مسئولیتهایی که بر عهده گرفته ام به کار گیرم و خود را وقف خدمت به مردم و اعتلای کشور، ترویج دین و اخلاق، پشتیبانی از حق و گسترش عدالت سازم و از هر گونه خودکامگی بپرهیزم و از آزادی و حرمت اشخاص و حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته است حمایت کنم. در حراست از مرزها و استقلال سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور از هیچ اقدامی دریغ نورزم و با استعانت از خداوند و پیروی از پیامبر اسلام و ائمه اطهار علیهم السلام قدرتی را که ملت به عنوان امانتی مقدس به من سپرده است همچون امینی پارسا و فداکار نگاهدار باشم و آن را به منتخب ملت پس از خود بسپارم."
ولی رئیس جمهور در روزهای اخیر دیگر به نظر نمی رسد به سوگند خود پایبند بوده باشد. وی عملا در مناظرات دستاوردهای نظامی و دفاعی کشور را به سخره گرفته در حالیکه وی می بایست پاسدار مرزها و استقلال کشور باشد. مانع دانستن افزایش قدرت نظامی و دفاعی ایران در مسیر برجام به معنای آن است که رئیس جمهور در تلاش برای محدودیت پیشرفت های دفاعی بوده و درصورتیکه مانعی در مقابل وی نبود، روحانی صنایع نظامی و موشکی را نیز مانند صنعت هسته ای به تعطیلی می کشاند.
علاوه بر این روحانی با به خطر انداختن امنیت اقتصادی کشور و به کارگیری مدیران و وزرای که در پرونده های کلان فساد نفتی کرسنت، قاچاق کالا و زدو بندهای اقتصادی و مالی کشور نقش داشته و دارند، موجب افزایش بحران های اقتصادی و در نتیجه بحران اجتماعی مانند فقر و بیکاری، اعتیاد و طلاق شده و جامعه را در آستانه انفجار قرار داده است. انفجاری که ممکن است به بحران های امنیتی نیز دامن بزند. از سوی دیگر روحانی که در این روزها با اعتراض شدید کارگران روبه رو شده، در فراری روبه جلو دوقطبی خطرناکی را با تندخویی و عصبانیت دنبال می کند.
وی به عنوان رئیس جمهور به تمام نهادها و سازمان های حقوقی و عمومی کشور تهمت های بی اساسی می زند و با تهییج افراد در سخنرانی های خود عملا ساختارشکنی را در شهرهای مختلف کشور رواج داده است.
روحانی در حالی سعی می کند رقبای خود را وارد دوقطبی خودساخته و چالش کند که برای وی دیگر هیچ خط قرمزی اهمیت ندارد و حملات انتحاری را در دستور کارش قرار داده است. حملات انتحاری که علاوه بر نابودی خود ممکن است فضای کشور را متشنج سازد. رئیس جمهوری که در طول 4 دهه اخیر در پست های مختلف امنیتی و اطلاعاتی بوده و در جریان بسیاری از اقدامات نظامی و امنیتی نقش داشته یا در تصمیمات تاثیر گذار بوده سعی می کند با انکار واقعیاتی در نقش اپوزیسیون ظاهر شود تا از این طریق با انحراف افکار عمومی از واقعیت عملکرد منفی اش در اقتصاد، آرای خاموش و خاکستری را به سوی خود جذب کند.
وی حتی به تاکتیک های فریب و تاریخ گذشته ای مانند دیوار کشیدن رقبا در پیاده روها رو آورده و خود را نماد آزادی و حقوق شهروندی معرفی می کند و دیگران را هیولاهای بی شاخ و دمی که ایران و ایرانیان را خواهند خورد.
به نظر می رسد ادامه چنین روندی در رقابت های انتخاباتی بسیار خطرناک و هزینه ساز باشد. حب و بغض های سیاسی باعث شده تا مرزهای بی اخلاقی در سخنرانی ها درنوردیده شود و رئیس جمهور از چارچوب وظایف مطرح شده در قانونی اساسی برای این مقام نیز خارج گردد. ساختارشکنی هایی که روحانی در روزهای اخیر به آن شدت بخشیده نشان هایی واضحی از خروج وی از دایره قوانین است و حتی دولتی با سواستفاده از قدرت خود در مسیر دیگر رقبا با اقدماتی نظیر فیلتر سایت سنگ اندازی می کنند.
حال بماند ترغیب غیر اخلاقی برخی از اقشار به وسیله توزیع پول در قالب افزایش یارانه ها و تلاش برای راه اندازی سایت کارورزی توسط وزارت کار درست یک هفته قبل از انتخابات. از سوی دیگر اخبار تاسف باری به گوش می رسد که بخشداران و فرماندارانی با تهدید روستایی ها و شهروندان شهر کوچک مبنی بر قطع شدن بودجه آن مناطق در صورت عدم رای دادن به رئیس جمهور مستقر، سعی می کنند جریان انتخابات را مسموم سازد.
از این رو حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور کشور برای جلوگیری از ایجاد دوقطبی یا چالش های بی حاصل مضر برای امنیت و ثبات کشور می بایست در سخنان و اقداماتش تجدیدنظر یا دقت بیشتری کند. برای یک رقابت سالم خود نامزدها می بایست منافع ملی را به منافع حزبی و جناحی ترجیح دهند و ادامه روند مواضع روحانی، دشمنان ایران زمین را به ایجاد تفرقه و سواستفاده از فضای دوقطبی امیدوارترخواهد ساخت.
