تحلیلی از آینده متزلزل روحانی و تهدیدهای پیشرو

آیا سنت "ناکامی در چهارسال دوم" گریبان دولت دوازدهم را هم میگیرد؟/شتاب پاستورنشینان برای تَکرار تجربه دولت های شکست خورده/آغاز موج دوباره "حذف" و "توهین"

سخنان مغضوبانه "زنگنه" توهین های سریالی "هاشمی" کنایه های توئیتی "آشنا" به اصلاح طلبان و دشمن سازی "روحانی" از ناراضیانی که آنها را خشونت طلب معرفی می کند گویای "امتداد" راه طی شده دولت هاییست که هیچکدام با سلام و صلوات حامیانشان پاستور را ترک نکردند.

گروه سیاسی-رجانیوز: هنوز دو هفته از پایان کارزار انتخاباتی برای کسب پاستور در ایستگاه دوازدهم نگذشته است که رفتارهای عجیب دولت و تناقض آشکار میان "وعده های پیشاانتخاباتی" و "اعمال پساانتخاباتی" روز به روز عیان تر و پررنگ تر میشود،گو آنکه قانون نانوشته «پایان ناخوش دوره دوم دولتها» به اندازه «هشت ساله بودن عمر همه دولتها» قابل تحقق است!

چند هفته پیش و در پاسخ یکی از کاندیداهای رقیب دولت مبنی بر تقابل 96درصدیها علیه 4درصدیها بود که دولت و حامیانش از لزوم عدم دسته بندی جامعه و نیاز به دولتی برای 100درصد مردم سخن گفتند،سخنی که پس از انتخابات کمتر از 72 ساعت دوام یافت و با سخنان رییس جمهور مبنی بر رای 42درصد جامعه بر خشونت طلبی خبر از آن داد که دولت میخواهد نهایتا نماینده 57درصد جامعه باشد.اقدام اخیر وزیر نفت در برکنار کردن همه مدیرانی که طرفدار کاندیدایی غیر از حسن روحانی بودند هرچند میتوانست واکنشی نسبت به رسوایی "مفت فروشی" گاز به ترکیه باشد اما حکایت از گام بلند برای بیکار کردن همه آنها داشت که به وضع موجود "نه" گفته اند.

روحانی که در کنار کاندیدا پوششی اش مدعی "پوپولیستی" بودن وعده ایجاد سالانه یک میلیون شغل توسط ابراهیم رئیسی شده بودند در روزهای پایانی انتخابات و برای جبران ریزش شدید آرا اعلام کردند که متعهد به ایجاد 955هزار شغل در سال خواهند بود.هرچند وعده دولت که نشات گرفته از قانون ششم توسعه بود حکایت از اعتراف دیرهنگام نسبت به وظیفه قانونی دولت برای آنچه عمل به وعده های کاندیدای رقیب بود داشت اما این وعده هم عمر چندانی نکرد و در نخستین کنفرانس خبری روحانی اجرایش مشروط به شرط هایی از جمله ورود سرمایه خارجی بعنوان رویای ناکام چهارساله دولت شد تا میلیون ها جوان جویای شغل که عادت به نقض وعده های دولت داشته اند از همان نخستین ساعات با حربه جدید روحانی برای شانه خالی کردن مواجه شوند.

تندخویی و "اهانت" همزمان وزرای نفت و بهداشت نسبت به سوالات خبرنگاران در نخستین جلسه دولت پس از انتخابات نیز حکایت از ادامه و تقویت رویه منتقدستیزانه و ناپاسخگویی دولت نسبت به منتقدانش داشت.گو آنکه وزیربهداشت پس از کشف "بیشعور" بودن منتقدان در دولت یازدهم با "مزدور" خواندن آنها به استقبال دولت دوازدهم میرود.

مصادیقی که به آنها اشاره شد مشتی بعنوان نمونه از خروار حرکت های دولتمردان در ایام پساانتخابات بود که برای اثبات شروع رویه ای از آنها یاد کردیم که همواره موجب شکست تمامی دولتها در چهارسال دومشان شده است.اما سوال اینجاست که اگر همه دولتها موفق به کسب رای مجدد برای تصدی قدرت در چهارسال دوم شده اند علت ناکامی مشترک دولتها و ریزش شدید آراءشان در چهار سال دوم چه بوده؟دقیقا چه اتفاقی افتاده که همه دولتها با عملکرد چهارساله دومشان راه را برای انتخاب تندترین فرد نسبت به خودشان برای جانشینی فراهم کرده اند؟و چرا اعمال دولت از نخستین روزها نشان از پایبندی بر این سنت نانوشته دارد؟

"یکدست بودن قدرت" و "خالص سازی بازیگران غیرخودی" مهمترین عنصری است که به هنگام انتخاب دولتها برای بار دوم همیشه تکرار شده است.تمامی دولتها به هنگامی چهارسال دومشان را شروع کردند که مجلس یا همسو آنها بوده یا همراه و مطیع آنها،تمامی دولتها به هنگامی چهارسال دومشان را شروع کردند که "عادت شکست" تبدیل به مهم ترین سنت انتخاباتی رقیبشان شده بود،تمامی دولتها به هنگامی چهارسال دومشان را شروع کردند که عمیقا باور به عهد ابدی رای دهندگان به خود نسبت به سالهای آینده داشتند و خود را صاحب چکی سفید امضا از سمت ملت میدیدند و در آخر تمامی دولتها به هنگامی چهارسال دومشان را شروع کردند که با توجه به گزاره های بالا از لزوم "تصفیه دولت" نسبت به هر آنکس که کمترین زاویه ای با خودشان دارد سخن گفتند،به دنبال خالص سازی پیش رفتند و این خالص سازی مقدمات انشعابات و تقابل درون جناحی آنها را فراهم آورد.(عبور از جامعه روحانیت و احداث حزب کارگزاران در دولت سازندگی،شکاف عمیق میان حامیان دولت و تعطیلی شورا اول در دولت اصلاحات و تقابل میان یاران دولت نهم و یاران دولت دهم و گاردگیری رییس دولت نسبت به حامیان سابقش در دولت مهرورزی گویای وجود این سنت امتداددار برای چهارسال دوم همه دولتهاست.)

وضعیت موجود و رویه در پیش گرفته شده توسط دولت گویای محیا بودن تمامی این گزاره ها بعلاوه یک کاتالیزور برای تسریع در امتداد این سنت است و آن کاتالیزور چیزی نیست جز غلبه حمایت سلبی حامیانش نسبت به حمایت ایجابی صورت گرفته از عملکرد چهارسال اول دولت.دولت حال با مجلسی روبرو است که کارنامه غیرقابل دفاع "آخوندی" هم نمیتواند موجبات برکناری وزیرش را فراهم آورد،رقبای دولت در چند انتخابات اخیر نتیجه مطلوب را کسب نکرده اند و با پیروزی حامیان دولت در شوراهای شهر اکثر شهرهای بزرگ راه برای یک دست شدن قدرت حاکمه را فراهم آوردند،دولت آنقدر مست و سرخوش از پیروزی در انتخابات است که نمیخواهد قبول کند فاصله کسانی که به او رای نداده اند به نسبت آنها که به او رای داده اند فقط14درصد است(در هیچکدام از دولتهای دوم چنین فاصله کمی وجود نداشته است)و به همین دلیل هر آن با کوچکترین نارضایتی اجتماعی اکثریت جامعه در مقابل دولت قرار میگیرند و در پایان تهدیدهای توام از نارضایتی حکایت از بروز شکاف میان آنها که با "اعتدال" خود را میشناسند نسبت به آنها که با "اصلاح" خود را میشناسند دارد.

حال و با در نظر داشتن چنین وضعیتی برای دولت سخنان مغضوبانه "زنگنه" توهین های سریالی "هاشمی" کنایه های توئیتی "آشنا" به اصلاح طلبان و دشمن سازی "روحانی" از ناراضیانی که آنها را خشونت طلب معرفی می کند گویای "امتداد" راه طی شده دولت هاییست که هیچکدام با سلام و صلوات حامیانشان پاستور را ترک نکردند.غرور بیجا نسبت به رای هایی که بخش عمده شان در سایه "رقیب هراسی" کسب شده،نادیده گرفتن ظرفیت عظیم و بیش از شانزده میلیونی مخالفان دولت و خودزنی برای سهم خواهی بیشتر و کنار گذاشتن هرآنکس که متملق دولت نباشد راه دولت را به بیراهه ای میکشاند که اسلاف این دولت رفته اند.تورم لازم و طبیعی برای عبور از رکود رکوردزده دولت یازدهم،افزایش قابل پیش بینی فشارهای خارجی پس از اطمینان آمریکا از نتیجه انتخابات،سرخوردگی حامیانی که حالا چهارسال است بدون بهبود اوضاع صرفا خوشحال به "نفی" گذشته اند و... تهدیدهایی مهم است که میتواند دولت دوازدهم را به سرنوشت دولتهای ششم،هشتم و دهم دچار کند