صلح امام حسن سازش نبود/ شکست نظامى به پیروزى سیاسى تبدیل شد
شنبه, ۶ آبان ۱۳۹۶، ۱۰:۰۰ ق.ظ
صلح امام حسن سازش نبود/ شکست نظامى به پیروزى سیاسى تبدیل شد
شنبه ۶ آبان ۱۳۹۶ ساعت ۰۰:۱۲
معاویه
براى امام حسن نزدیک بیست بار ، طرح ترور ریخت و دفعه بیستم با کمک خوارج
موفق به آن شد. صلح امام حسن سازش نبود، نرمش بود، یک شکست قطعى نظامى را
تبدیل کرد به یک پیروزى سیاسى، کلاه معاویه را برداشت، واقعا امام در آن
معاهده صلح ، سر معاویه را تا چانه کلاه گذاشت.
به گزارش جهان نیوز،
در ادامه بخشی از صحبت های استاد رحیم پور ازغدی در همایش" اگر شهید
نشویم، میمیریم، مقاومت معنوى، پیروزى مادی را میاورد" پیرامون صلح امام
حسن مجتبی(ع) پخش شده از شبکه قرآن در ٢٢ اسفند سال 93 را می خوانیم:
-انعطاف ،غیر از انفعال است. انعطاف لازم است اما انفعال همان ذلّت است. بحث نرمش قهرمانانه که مقام رهبرى فرمودند، غیر از سازش ذلیلانه است. ایشان تشبیه کردند که یک کشتى گیر، وسط میدان، یک لحظه ممکن است دستش را عقب بکشد، یا وقتى حریف پایش را گرفته، پایش را عقب بکشد تا از دست حریف خلاص کند ، ولى هدفش در کشتى زدن حریف است. در واقع نرمش، یک تاکتیک است، اما سازش ، وادادگى است.
-در نرمش قهرمانانه ، هدف ایستادگى پاى حرفها وشکست دشمن است. قرآن میفرماید که عقب نشینى در جنگ حرام است و یکى از جاهایى که خداوند تهدید صریح به جهنم کرده است، "زَحف عن القتال" و پشت کردن به دشمن و فرار است. میگوید هرکس از دشمن فرار کند جهنمى است ، منتهى یک استثناء میکند و آن عقب نشینى تاکتیکى است، جایى که یک کیلومتر عقب میایى براى اینکه آماده شوى و ضربه بعدى را بزنى و دو کیلومتر جلو بروى، اما بعضى به اسم عقب نشینى تاکتیکى و نرمش قهرمانانه ، دنبال تئوریزه و توجیه کردن سازش و ذلت و به عبارت روایات اهل بیت ، تذلّل هستند.
-البته خیلى زود می شود فهمید چه کسى منفعل و چه کسى منعطف است. منعطف ، شعارها را عوض نمیکند، اما منفعل شعارها را عوض میکند. منعطف تغییر تاکتیک میدهد، روش را تغییر میدهد، اما منفعل ارزش را عوض میکند، تغییر جهت میدهد، نه تغییر تاکتیک
-نرمش قهرمانانه که سمبل آن امام حسن (ع)بودند، سازش کردند با معاویه؟ یا مبارزه را ادامه دادند؟
یک وقتى پدر ما تعریف میکرد که بعد از قیام پانزده خرداد که مردم قتل عام شدند و امام تبعید شد، یک عده زیاد، از افرادى که به امام و انقلاب ملحق شده بودند، وا دادند و رفتند سراغ زندگى شان و برخى حتى با حکومت شاه همکارى میکردند، از جمله یک آخوندى که تا قبل از تبعید امام ایشان را قبول داشت، اما بعد از شکست ظاهرى نهضت، همه جا علیه امام حرف میزد و میگفت این آقاى خمینى که اینهمه مردم را به کشتن داد ، چه شد آخرش؟!
-این افراد خیال میکنند ، همان زمانى که خودشان هستند، آخر ماجرا هست، میپرسند آخرش چه شد؟ نمیدانستند که آخرش پانزده سال بعد بود. یک عده هم بودند که میگفتند هشت سال جنگیدیم ، آخرش چه شد؟ آخرش که آنموقع نبود، الان را باید میدیدند که دنیا به هم ریخته و به قول خود دشمن پنج پایتخت عربى به اردوگاه انقلاب اسلامى ایران ملحق شده ، تازه هنوز هم آخرش نیست...
-قرآن میفرماید که عده اى در جنگ احزاب گفتند ، آخرش چه شد؟ ، وقتى مسلمانها در مدینه به دست دشمن محاصره شدند، آنها گفتند " ما وعدنا الله و رسوله الا غروراً" ، پس چه شد آن وعده هایى که خدا و پیغمبرش میدادند براى پیروزى؟! ، نصر من الله و فتح قریب چه شد؟، ما سر کار بودیم؟! ، غرور یعنى سرکارى، یعنى وعده هاى خدا و رسول ، سرکارى بوده ، ما که داریم از بین میرویم، آخرش این شده که همه احزاب آمده اند پشت در مدینه به محاصره ما.
-خلاصه اینکه آنروز میگفتند آخرش، الان که هزار و چهارصد سال گذشته، هنوز آخرش نرسیده است
خلاصه آن آقا میگفت که این کارهاى آقاى خمینى ، آخرش چه شد؟
ابوى ما میگفت من به او گفتم ، اگر خمینى را تنها نمیگذاشتند اینطور نمیشد، او جواب داد که من سید حسنى ام و آقاى خمینى سید حسینى! ، یعنى میخواست بگوید که خمینى اهل درگیرى است و ما اهل صلحیم، ابوى ما میگفت خدا به ذهنم انداخت و جواب دادم که تو، اگر واقعاً سید حسنى هستى ، کارى کن که آخرش ، چنان مسموت کنند که تمام دل و جگرت را بالا بیاورى در طشت ، آنوقت است که سید حسنى هستى
- معاویه براى امام حسن نزدیک بیست بار ، طرح ترور ریخت و دفعه بیستم با کمک خوارج موفق به آن شد. صلح امام حسن سازش نبود، نرمش بود، یک شکست قطعى نظامى را تبدیل کرد به یک پیروزى سیاسى، کلاه معاویه را برداشت، واقعا امام در آن معاهده صلح ، سر معاویه را تا چانه کلاه گذاشت. بروید مفاد آنرا بخوانید.از او اعتراف گرفت که حکومتش دینى نیست و کسى او را نباید امیرالمومنین خطاب کند، معنى اش این بود که او با دیکتاتورى سر کار آمده اما در عین حال باید تابع شریعت باشد، به تمام خانواده هاى شهدا که در زمان على و به فرمان على ، با او جنگیده بودند، باید حق ویژه بدهد ، جان و مال و امنیت هیچیک از پیروان اهل بیت در سراسر بلاد اسلامى، نباید توسط او تهدید شود، بعد از خودش هم حق ندارد حکومت را به بچه هایش منتقل کند و ...
حالا این شرط ها را ، چه کسى بر چه کسى تحمیل کرده؟ جبهه اى که از نظر نظامى شکست خورده بود، بر جبهه پیروز ، انگار که امام داشته پیروز میشده و این امتیاز ها را گرفته، در حالیکه سپاه امام از هم پاشیده بود
-انعطاف ،غیر از انفعال است. انعطاف لازم است اما انفعال همان ذلّت است. بحث نرمش قهرمانانه که مقام رهبرى فرمودند، غیر از سازش ذلیلانه است. ایشان تشبیه کردند که یک کشتى گیر، وسط میدان، یک لحظه ممکن است دستش را عقب بکشد، یا وقتى حریف پایش را گرفته، پایش را عقب بکشد تا از دست حریف خلاص کند ، ولى هدفش در کشتى زدن حریف است. در واقع نرمش، یک تاکتیک است، اما سازش ، وادادگى است.
-در نرمش قهرمانانه ، هدف ایستادگى پاى حرفها وشکست دشمن است. قرآن میفرماید که عقب نشینى در جنگ حرام است و یکى از جاهایى که خداوند تهدید صریح به جهنم کرده است، "زَحف عن القتال" و پشت کردن به دشمن و فرار است. میگوید هرکس از دشمن فرار کند جهنمى است ، منتهى یک استثناء میکند و آن عقب نشینى تاکتیکى است، جایى که یک کیلومتر عقب میایى براى اینکه آماده شوى و ضربه بعدى را بزنى و دو کیلومتر جلو بروى، اما بعضى به اسم عقب نشینى تاکتیکى و نرمش قهرمانانه ، دنبال تئوریزه و توجیه کردن سازش و ذلت و به عبارت روایات اهل بیت ، تذلّل هستند.
-البته خیلى زود می شود فهمید چه کسى منفعل و چه کسى منعطف است. منعطف ، شعارها را عوض نمیکند، اما منفعل شعارها را عوض میکند. منعطف تغییر تاکتیک میدهد، روش را تغییر میدهد، اما منفعل ارزش را عوض میکند، تغییر جهت میدهد، نه تغییر تاکتیک
-نرمش قهرمانانه که سمبل آن امام حسن (ع)بودند، سازش کردند با معاویه؟ یا مبارزه را ادامه دادند؟
یک وقتى پدر ما تعریف میکرد که بعد از قیام پانزده خرداد که مردم قتل عام شدند و امام تبعید شد، یک عده زیاد، از افرادى که به امام و انقلاب ملحق شده بودند، وا دادند و رفتند سراغ زندگى شان و برخى حتى با حکومت شاه همکارى میکردند، از جمله یک آخوندى که تا قبل از تبعید امام ایشان را قبول داشت، اما بعد از شکست ظاهرى نهضت، همه جا علیه امام حرف میزد و میگفت این آقاى خمینى که اینهمه مردم را به کشتن داد ، چه شد آخرش؟!
-این افراد خیال میکنند ، همان زمانى که خودشان هستند، آخر ماجرا هست، میپرسند آخرش چه شد؟ نمیدانستند که آخرش پانزده سال بعد بود. یک عده هم بودند که میگفتند هشت سال جنگیدیم ، آخرش چه شد؟ آخرش که آنموقع نبود، الان را باید میدیدند که دنیا به هم ریخته و به قول خود دشمن پنج پایتخت عربى به اردوگاه انقلاب اسلامى ایران ملحق شده ، تازه هنوز هم آخرش نیست...
-قرآن میفرماید که عده اى در جنگ احزاب گفتند ، آخرش چه شد؟ ، وقتى مسلمانها در مدینه به دست دشمن محاصره شدند، آنها گفتند " ما وعدنا الله و رسوله الا غروراً" ، پس چه شد آن وعده هایى که خدا و پیغمبرش میدادند براى پیروزى؟! ، نصر من الله و فتح قریب چه شد؟، ما سر کار بودیم؟! ، غرور یعنى سرکارى، یعنى وعده هاى خدا و رسول ، سرکارى بوده ، ما که داریم از بین میرویم، آخرش این شده که همه احزاب آمده اند پشت در مدینه به محاصره ما.
-خلاصه اینکه آنروز میگفتند آخرش، الان که هزار و چهارصد سال گذشته، هنوز آخرش نرسیده است
خلاصه آن آقا میگفت که این کارهاى آقاى خمینى ، آخرش چه شد؟
ابوى ما میگفت من به او گفتم ، اگر خمینى را تنها نمیگذاشتند اینطور نمیشد، او جواب داد که من سید حسنى ام و آقاى خمینى سید حسینى! ، یعنى میخواست بگوید که خمینى اهل درگیرى است و ما اهل صلحیم، ابوى ما میگفت خدا به ذهنم انداخت و جواب دادم که تو، اگر واقعاً سید حسنى هستى ، کارى کن که آخرش ، چنان مسموت کنند که تمام دل و جگرت را بالا بیاورى در طشت ، آنوقت است که سید حسنى هستى
- معاویه براى امام حسن نزدیک بیست بار ، طرح ترور ریخت و دفعه بیستم با کمک خوارج موفق به آن شد. صلح امام حسن سازش نبود، نرمش بود، یک شکست قطعى نظامى را تبدیل کرد به یک پیروزى سیاسى، کلاه معاویه را برداشت، واقعا امام در آن معاهده صلح ، سر معاویه را تا چانه کلاه گذاشت. بروید مفاد آنرا بخوانید.از او اعتراف گرفت که حکومتش دینى نیست و کسى او را نباید امیرالمومنین خطاب کند، معنى اش این بود که او با دیکتاتورى سر کار آمده اما در عین حال باید تابع شریعت باشد، به تمام خانواده هاى شهدا که در زمان على و به فرمان على ، با او جنگیده بودند، باید حق ویژه بدهد ، جان و مال و امنیت هیچیک از پیروان اهل بیت در سراسر بلاد اسلامى، نباید توسط او تهدید شود، بعد از خودش هم حق ندارد حکومت را به بچه هایش منتقل کند و ...
حالا این شرط ها را ، چه کسى بر چه کسى تحمیل کرده؟ جبهه اى که از نظر نظامى شکست خورده بود، بر جبهه پیروز ، انگار که امام داشته پیروز میشده و این امتیاز ها را گرفته، در حالیکه سپاه امام از هم پاشیده بود
